بازیگری را اغلب ، در مقوله   رئالیسم ( مشابهت رفتار ، حالات ، ژست ها ، فیگورها ، لحن صدا ، شیوه گفتار و ... در   بازی بازیگر با زندگی واقعی که در اطرافمان می بینیم ) بررسی می کنند. شاید این   نوع بازی ، خوب و قابل قبول به نظر برسد ، اما نمی توان بازیگری را به آن محدود   کرد. بازی یک بازیگر بر اساس رفتاری که در دنیای بیرون از سالن سینما داریم ،   همیشه کارساز نیست و این مسئله ، چند دلیل دارد :
 
                                                                          
  • آنچه را که بازی رئالیستی می نامیم ، مفهومی   است که در طول تاریخ سینما تغییر کرده است. برای مثال امروزه ما ممکن است فکر کنیم ، بازی تام کروز   ( Tom Cruze ) و داستین هافمن( Dustin Hoffman ) در   فیلم مرد بارانی ( 1988- Rain Man ) ، ساخته   بری لووینسون   ( Barry Levinson ) ،   کاملا رئالیستی هستند و به زندگی واقعی بسیار شبیه اند ، در حالی که در اوایل   دهه 1950 ، سبک بازیگری   اکتورز استودیو   در نیویوورک ، به صورتی که در بازی   مارلون براندو( Marlon Brando ) ، برای مثال در فیلم   در بارانداز   ( 1954- On The Waterfront ) ،   ساخته الیا کازان متجلی بود ، حد اعلای بازی رئالیستی تلقی می شد. هر چند امروزه هم   بازی مارلون براندو در این فیلم ها یا ، شاگردان موفق دیگر   اکتورز استودیو   در فیلم هایشان عالی به نظر می رسد ، ولی دیگر در تقابل با بازی   هایی که بازیگران در فیلم های جدید انجام می دهند آگاهانه ، غلو شده و غیر   رئایستی به نظر می رسد.